2 month : บทนำ
“โฮ~ ทำไมคนอย่างผมต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วยเนี่ย ผมไม่เอานะ!!!” ทุกท่านคงคิดว่าผมบ้าหรือสติแตก เมื่อก่อนผมยังไม่เป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้ก็ไม่แน่ เพราะอะไรหน่ะหรอ เราย้อนเวลากลับไปดูกันดีกว่า
- 1 ชั่วโมงก่อนที่ผมจะสติแตก -
“อาร์ต แม่มีเรื่องจะบอก” แม่ผู้น่ารักของผมเดินเขามาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความกังวนอย่างเห็นได้ชัด แม่ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนะ เพราะแม่ผมใจดีจะตาย และอีกอย่างไม่เคยบังคับผมด้วย
“ครับแม่ ไม่เห็นต้องทำหน้ากังวนอย่างนั้นเลยนี่ มีเรื่องอะไรหรอครับ” โหะๆ ดูผมเป็นคนดีใช่ไหมหล่ะ คุณยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของผมหรอก
“คือ...แม่อยากจะขออะไรอาร์ตหนึ่งอย่างหน่ะ ทำให้แม่ได้ไหม?” แม่ไม่เคยขออะไรผมเลยนะเนี่ย สงสัยว่าจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ
“ได้สิครับ แล้วเรื่องอะไรหล่ะ” ผมเริ่มรู้สึกลางร้ายนิดๆแล้วสิ แม่ผมคงไม่หาเรื่องปวดหัวมาให้ผมหรอกนะ
“คือว่าเรื่องมันมีอยู่ว่า...ตอนนั้นอาร์ตยังเด็กอยู่ อาร์ตจำได้ไหมตอนที่เราจะไปเที่ยวน้ำตกกันหน่ะ และเกิดอุบัติเหตุจนพ่อของอาร์ตเสียชีวิตลง ตอนนั้นได้มีคนมาช่วยเราสองแม่ลูกเอาไว้...” ผมพอจะเข้าใจอะไรนิดๆและ คนๆนั้นต้องมาทวงบุญคุณจากพวกเราแน่ๆ
“เขาก็เลยจะมาทวงบุญคุณ อย่างนั้นหรอครับ” แม่มองหน้าผมพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ ผมว่าผมคิดถูกแล้วนะ หรือบางทีผมอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้(มั้ง)
“เขาไม่ได้จะมาทวงบุญคุณอะไรเราหรอก แต่เขาขอให้ลูกช่วยเหลือเขานิดหนึ่ง...” เหอะ...ผมว่าที่ผมคิดอ่ะถูกที่สุด...ผู้ชายคนนั้นคิดจะทวงบุญคุณตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“เขาก็เรียกว่าทวงบุญคุณเหมือนกันหน่ะแหละแม่...”
“ฟังแม่พูดให้จบก่อนสิอาร์ต...เขาแค่ของให้ลูกไปทำอย่างไงก็ได้ให้ลูกของเค้ามีความสุขเหมือนตอนก่อนแม่ของเด็กคนนั้นจะเสียชีวิตหน่ะ เพราะตั้งแต่ที่แม่ของเด็กคนนั้นเสียชีวิตไปก็จะดูเหมือนว่า เด็กคนนั้นเงียบขรึมและเก็บตัวมากขึ้น พ่อของเด็กคนนั้นเขาเลยเป็นห่วง แล้วก็อยากให้มีคนดีๆมาดูแลลูกสาวเขาด้วย เขาก็เลยมาขอร้องแม่หน่ะ...นะลูกนะ ช่วยๆเขาหน่อยเถอะ แค่ 2 เดือนเองลูก นะๆๆๆ” ที่สาธรยายมาตั้งนาน ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับผมตรงไหน แต่แม่ลงทุนขอร้องขนาดนี้ก็ยอมๆไปก่อนแล้วกัน แล้วค่อยแกล้งยัยนั่นทีหลัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ก็ได้ครับ...แล้วเขาชื่ออะไร” ผมไม่ได้ถามเพราะอยากรู้นะ มันจำเป็นต้องรู้ต่างหากหล่ะ...
“คิว...คนที่ลูกต้องไปดูแลชื่อคิว เดี๋ยวแม่ไปก่อนนะลูก...แล้วนี่ที่อยู่บ้านของคิว คิวเขาอยู่คนเดียว ยังไงก็ดูแลเขาดีๆด้วยหล่ะ บายจ๊ะลูกรัก...แม่รักลูกที่สุดในโลกเลย” นี้แหละครับแม่ผม...พอทำอะไรถูกใจหน่อยก็ร่าเริงเกินเหตุ แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้แม่ผมบอกว่าคนที่ผมจะต้องไปดูแลชื่อคิวใช่ไม๊...ชื่อเหมือนผู้ชายเลยแหะ แต่ผู้หญิงสมัยนี้ชื่อแมนก็มีเยอะๆ...คราวนี้ลางสังหรขอเราต้องผิดแน่ๆ
- จบการอธิบายกลับมาที่ปัจจุบันกันเถอะ -
และผมก็พึ่งรู้ว่า ผมควรเชื่อลางสังหรณ์ตัวเองตั้งแต่แรก ผมคิดผิดที่รับงานนี้จริงๆ ผมไม่อยากอยู่กับคนใบ้ไร้ความรู้สึกนะ... แม่อยู่ไหนมาเคลียร์กับอาร์ตด่วน งานแบบนี้อาร์ตไม่เอา!!!
“นี่คุณ...รู้จักคิวไม๊” ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าบ้านเลขที่ที่เหมือนกับเศษกระดาษที่แม่จดมาให้เปี๊ยบ แต่ทำไมคนที่เปิดประตูบ้านเป็นทอม(หน้าหวาน)หล่ะ ความจริงมันต้องเป็นผู้หญิงน่าตาน่ารักไม่ใช่หรอ...
“...” เอ่อ...ผมไม่ได้ยืนคุยกับหุ่นยนต์อยู่ใช่ไม๊ ทำไมถึงไม่มีการโต้ตอบกลับมาเลยหล่ะ หรือเขาไม่ใช่คนไทย...ซวยหล่ะซิไอ้อาร์ต ภาษาต่างชาติยิ่งโง่ๆอยู่ด้วย งานเข้าแล้ว
“เอ่อ...เธอใช่คิวรึเปล่า” ผมลองถามกลับไปอีกรอบ เผื่อเมื่อกี้เขาจะไม่เข้าใจคำถาม
“...” แล้วคำตอบก็คือความเงียบเหงา
“เฮ้อ~ เธอจะเป็นใครก็ช่างเถอะ แต่ว่าฉันขอเข้าไปในบ้านก่อนได้ไม๊ ตรงนี้มันร้อนหน่ะ” คนที่ยืนจ้องหน้าผมอยู่ถอยห่างจากประตูเป็นเชิงอนุญาต เฮ้อ! ก็ยังดีนะที่ฟังภาษาไทยรู้เรื่อง
บ้านหลังนี้เป็นบ้านเล็กๆกะทัดรัด ตอนแรกผมกังวนแทบตายกลัวว่าจะเป็นบ้านที่ใหญ่ไฮโซ แต่มันกับตรงกันข้าม แต่ถึงบ้านจะดูสะดวกสบายขนาดไหน ผมกลับรู้สึกเหมือนบ้านหลังนี้ขาดอะไรไปบางอย่าง ทำให้ภายในบ้านดูน่ากลัวแปลกๆ ไม่มีไอความอบอุ่นเลยซักนิด
ผมเดินดูรอบๆบ้าน ผมไม่ได้ละราบละล้วงบ้านใครนะ ผมก็แค่จะศึกษาบ้านที่ผมต้องอยู่ใน 2 เดือนนี้เท่านั้นเอง ภายในห้องรับแขกเล็กๆมีรูปเก่าๆวางอยู่เต็มไปหมด ในรูปมันช่างดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นนัก พ่อแม่กำลังก้มลงหอมแก้มลูกที่ดูยังไงก็ผู้หญิงชัดๆ ทั้งสามยิ้มอย่างมีความสุข ยิ่งรอยยิ้มของเด็กคนนั้นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเพ้อฝันถึงมัน แล้วยังทำให้คนที่เห็นรูปมีความสุขตามไปด้วย
“ตกลงเธอคือคิวใช่ไม๊” เมื่อเธอคนนั้นเดินออกมาจากห้องครัว ผมจึงตัดสินใจถามอีกรอบ
“...” เธอพยักหน้า มันก็ยังดีหล่ะนะ ยังมีการโต้ตอบบ้าง
“พ่อเธอบอกแล้วใช่ไม๊ว่าฉันจะมาเป็นผู้ดูแลเธอ” หล่อนพยักหน้าเบาๆ ตกลงหล่อนพูดไม่ได้จริงๆใช่ไม๊
“แล้วเธอจะให้ฉันนอนห้องไหนหล่ะ” คิวมองหน้าผมงงๆ อย่าบอกนะว่าไม่ได้จัดห้องหน่ะ แล้วผมจะไปนอนไหนหล่ะ
“เธอยังไม่ได้จัดห้องให้ฉันใช่ไม๊” คิวพยักหน้า โอ้มายก๊อต...ผมว่าแล้วคืนนี้ผมไม่มีที่นอนแน่ๆ โฮ! ชีวิตไอ้อาร์ตช่างรันทด
“ห้องฉัน” ฮะ...ใครก็ได้บอกผมทีว่าเมื่อกี้คิวมันพูด แล้วฉันจะไปนอนห้องเธอได้ไงเธอเป็นผู้หญิงนะ...ถึงผมจะเลวขนาดไหน ผมก็ไม่ฉวยโอกาสกับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจหรอก...
“ตะ...แต่ว่า...” ผมยังพูดไม่ทันจบคิวก็ยกกระเป๋าของผมขึ้นข้างบนทันที เธอไม่ยอมฟังที่ผมจะพูดซักนิด
ผมเดินตามเธอขึ้นไปบนบ้านเงียบๆ เธอไม่ยอมพูดอะไรกับผมซักคำ เธอพูดครั้งล่าสุดก็อย่างที่คุณเห็นนั้นแหละ ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านมากถึงมากที่สุด
-------------------------------------------------------
เปิดมาตอนแรก
พอไหวไม๊อ่ะ
อยากแต่อ่ะค่ะ
แต่กลัวไม่มีคนอ่าน
Sun Oct 17, 2010 12:03 am
