(- ...' ข้าในนามคุโรซากิ อิจิโกะ ผู้ซึ่งเป็นยมทูต ขอสาบานต่อฟ้าดินว่า ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ข้าก็จะรักอิชิดะ อุริว เป็นภรรยาคู่ชีวิตของข้าทุกชาติไป '
' แม้เราจะพลัดพรากจากกัน ก็จะรักแค่คุโรซากิ อิจิโกะ ผู้เป็นสามีไปชั่วนิรันดร์ ข้าขอสาบานด้วยเกียรติของควินซี่และจิตวิญาณจนกว่าอาจหาไม่ โปรดท่านยมทูตและควินซี่ของฟ้าดินเป็นสักขีพยานในการร่วมสาบานของสองเราด้วย '
---------------------------------------------------' ข้ารักเจ้า....อิชิดะ... '---------------------------------------
นั่นเป็นครั้งแรก....และครั้งสุดท้ายของข้า ที่ได้เกิดมา..ได้รักกับคนอย่างเจ้า.....อิชิดะ อุริว -)
/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
เมื่อครั้งแรกพบ ข้ารู้สึกเกลียดเจ้ามากนัก สายตาที่เฉียบคม ท่าทีที่ดูหยิ่งยะโส พูดจาโอหังกวนประสาทได้ใจ ( ตี๋แว่น จอแบน ปากจัด ทำตัวกวนบาทา)ชอบปลีกวิเวก แถมเป็นควินซี่คนสุดท้ายที่มีอคติต่อยมทูตเสียด้วย ชวนมากินข้าวก็ทำเป็นไม่ค่อยอยากร่วมวงอีก แต่ในตอนนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากชวนเจ้ามากินข้าวทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าอย่างไรเจ้าก็ปฏิเสธแน่ แต่เจ้าก็ยังอุตส่าห์มานั่กินข้าวกับข้าอีก พอผ่านเวลาไปนานเข้า เมื่อเราร่วมทุกข์ร่วมสุขในสงครามด้วยกัน ข้าก็เริ่มไม่เข้าใจตัวเองทุกที ว่าตัวข้าเองรู้สึกอย่างไร...กับอิชิดะ........
จนมาถึงวันหนึ่ง 20 ปีต่อมา
" อิชิดะ แต่งงานกับข้าได้มั้ย " " เอ๋? "
มันเป็นคำพูดที่ได้คิดทบทวนมาหลายหนว่าควรจะพูดมันออกมาดีมั้ย และข้ากลัวมาก ว่าหากเจ้าปฏิเสธข้าขึ้นมาจะทำอย่างไร ซ้ำไปซ้ำมาจนเก็บกดอดทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่หากข้าไม่พูดล่ะก็ เสียงหัวใจของข้าคงไม่มีทางไปถึงเจ้าแน่
" คุโร..ซากิ....ข้าน่ะ............ " " เมื่อครู่นี้ข้าขอโทษที่พูดออกไป เพราะงั้น.... "
" ข้ารักเจ้านะคุโรซากิ! " " อิชิดะ! "
" เจ้าอย่าเอาความรู้สึกของข้ามาล้อเล่นนะ เจ้ารู้มั้ยว่าข้ารักเจ้ามากแค่ไหน ไม่รู้ล่ะสิ! ก็เจ้าพูดคำว่าขอแต่งงานโดยที่ไม่เคยคิดอะไรเลยนี่นา "
" ข้ารักเจ้านะอิชิดะ! ที่ข้าพูดไปทั้งหมดนั่นเป็นความรู้สึกจากใจข้าจริงๆ ข้าไม่ขอให้เจ้าเชื่อหรอก แต่อย่างไรข้าก็จะรักเจ้า "
" ......... " อิชิดะอึ้งจนน้ำตาซึม ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงร้องไห้ แต่จะไปเช็ดน้ำตาให้คงไม่ได้ แต่ได้โปรด อย่าร้องไห้ได้มั้ย ไม่อย่างนั้นข้าจะรู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำให้เจ้าร้องไห้เพราะข้า..เจ้าจริงจังกับมันมากแค่ไหนข้าไม่อาจรู้ได้ แต่อย่างน้อยข้าก็ไม่อาจจะทนเห็นคนที่ข้ารักมาร้องไห้เพราะข้าได้เลย
" ที่เจ้าพูดน่ะ...จริงเหรอ " " จริงสิ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่คนเดียวเหมือนเดิมอีกเด็ดขาดเลย ได้โปรด....แต่งงานกับข้านะ "
.....................
" ตกลง...ข้ายินดีจะแต่งกับเจ้า แต่ว่าก่อนอื่น เจ้ากล้าไปสาบานรักต่อต้นซากุระหน้าหลุมศพปู่ข้าได้มั้ย "
" หากนั่นเป็นความประสงค์ของเจ้า ข้าก็จะไปกับเจ้า "
และทั้งสองก็ได้ร่วมสาบานต่อต้นซากุระดังข้อความข้างต้น จนกระทั่ง........
" อุริว! เจ้ามาทำอะไรที่นี่กับคุโรซากิน่ะ " " ท่านพ่อ!? "
" ข้าขอสั่งเจ้าให้เลิกคบหากับคุโรซากิซะ " " ท่านจะรู้อะไรล่ะ แต่ไหนแต่ไรท่านไม่เคยห่วงข้าอยู่แล้วนี่ "
" เจ้าไม่เคยรู้เลยรึไง ว่าถ้าหากรักกับยมทูตล่ะก็ เจ้าจะสูญเสียพลังควินซี่ไปตลอดชีวิต "
" ว่าไงนะ ไม่จริง....เป็นไปไม่ได้ " " แต่มันเป็นเรื่องจริง เจ้าเคยสูญเสียมันไปแล้วครั้งหนึ่งแล้วยังไม่เข้าใจอีกเหรอ " " .........!?.......... "
" อิชิดะ.......นี่นาย....... " " ........ " อิชิดะไม่มีท่าทีใดๆออกมาเลย มันคงเป็นเรื่องที่หนักมากสำหรับเขาเป็นแน่
หลังจากนั้น อิชิดะก็ไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง....ฮอล์โลว์ได้รุกรานมาที่โลกมนุษย์ และยมทูตไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ จึงจำต้องให้ควินซี่คนสุดท้ายอย่างอิชิดะจัดการ
......." หากเจ้าอยากได้พลังควินซี่กลับคืนมา เจ้าต้องสัญญากับข้าว่าจะต้องเลิกคบกับคุโรซากิตลอดไป "......
" แม้ข้าอยากได้พลังควินซี่เพื่อปกป้องเมืองคาราคุระ แต่ข้าก็ไม่อาจจะตัดใจจากเจ้าไปได้เลย "
" ไม่เป็นไรหรอกอิชิดะ หากทำเพื่อปกป้องทุกคนเอาไว้ล่ะก็ฉันยอมปล่อยนายไปก็ได้ " " คุโรซากิ..." แม้จะบอกไปอย่างนั้น แต่ข้าก็ไม่อาจจะตัดใจจากอิชิดะได้เลย
เมื่อข้าปล่อยมือจากอิชิดะไป เขาก็ไปจัดการกับฝูงฮอลโลว์นับล้านเพียงคนเดียว โดยที่ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร เมื่อกลับมาจากสงคราม อิชิดะมีสีหน้าไม่ดีและเลือดท่วมตัว
" อิชิดะ! " " คุโร...ซากิ....ดีใจจริงๆที่ได้พบเจ้าอีก...."
" อิชิดะ อย่าเพิ่งตายนะ.....มาพูดกับข้าก่อนสิ "
" คุโรซากิ....ข้าขอโทษ ข้าคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว.... " " เดี๋ยวสิอิชิดะ อย่าเพิ่งไปอิชิดะ "
" ข้า......รักเจ้านะ.....คุโร....ซา.... " เมื่อสิ้นเสียง อิชิดะก็ลิ้นลมหายไปที่สุดจะยื้อมาเต็มกลืน มันทำให้ข้าหัวใจแทบแหลกสลาย เมื่อเจ้าสิ้นลมในอ้อมแขนของข้า.......
" อิชิดะ! อิชิดะ!!! " ตะโกนไปสุดเสียงจนก้องโลกแค่ไหน อิชิดะคงไม่ได้ยินอีกแล้ว ข้าเอาแต่ร้องไห้จะแทบบ้า เมื่อสูญเสียคนที่ข้ารักมากที่สุดในชีวิตไป และข้าจะไม่มีวันลืม ว่าคนที่รัก จะมีแต่เจ้าคนเดียวในใจข้าตลอดไปตราบนานเท่านาน............
Sun Jun 06, 2010 3:59 am
